Καλοκαιρινές παιδικές αναμνήσεις…

Με την έναρξη κάθε σχολικής χρονιάς βρισκόμουν στη δύσκολη θέση να προσπαθώ να εξηγήσω στους συμμαθητές μου ότι η επαφή μου με την θάλασσα ήταν περιορισμένη γιατί περνούσα το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών στο χωριό μου, στα ορεινά των Γρεβενών.

Πώς να εξηγήσεις σε κάποιον ότι για σένα δεν ισχύει ότι για την πλειοψηφία; Πως να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει ότι δεν είσαι εξωγήινος που προτιμάς τους θερινούς μήνες να τους περνάς ανάμεσα στις βουνοπλαγιές της Πίνδου και όχι σε κάποια παραλία; Πώς να κάνεις κατανοητό  ότι κάτω από τα πεύκα, δίπλα σε ρυάκια εγώ έβρισκα την γαλήνη και την ηρεμία μου, ότι η βουτιά από έναν ψήλο βράχο στους καταρράκτες δεν ήταν μπάνιο απλά αλλά καθαρτήριο ψυχής;

Δεν μου έλειψε ποτέ τίποτα από αυτά που τα περισσότερα παιδιά θεωρούσαν απαραίτητα. Δεν είχαμε τηλεόραση, το ηλεκτρικό ρεύμα άλλωστε έκανε την εμφάνισή του αργότερα, η τουαλέτα βρισκόταν εκτός σπιτιού και έπρεπε να παλέψεις με σαύρες και κάποιες ελάχιστες (ευτυχώς) φορές με φίδια, τραβούσαμε τα κρεβάτια μας μακριά από τον τοίχο για να αποφύγουμε την κάθοδο σκορπιών κατά τη διάρκεια του ύπνου, μπάνιο κάναμε σε μια παλιά σκάφη με τη βοήθεια ενός κομμένου πλαστικού μπουκαλιού για να ρίχνουμε νερό στο κεφάλι και το σώμα μας.

Τίποτα από όλα αυτά δεν με έκανε να νιώθω περίεργα, το αντίθετο μάλιστα. Όλα ήταν πταίσματα μπροστά στη μαγεία της φύσης που υπερκάλυπτε τα υλικά αγαθά. Βόλτες στο δάσος με φίλους, άναμμα φωτιάς και γύρω της να χτίζονται οι πρώτοι εφηβικοί προβληματισμοί. Μπάνιο σε ποτάμια και βόλτες με άλογα. Στιγμές καθημερινότητας που γέμιζαν τις ψυχές μας αγαλλίαση και μας όπλιζαν με υπομονή για να ανταποκριθούμε στις χειμερινές μας υποχρεώσεις σε ένα κλουβί της πόλης.

Ευτυχισμένος που είχα αυτή την παιδική ηλικία, που γνώρισα έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, έστω και για λίγους μήνες, μια κρυφή ελπίδα ότι θα μπορέσω να μεταδώσω στα παιδιά μου  την αγάπη για την απλότητα στη ζωή τους.