Μερικές φορές δοξάζω την έμπνευση κάποιου ανθρώπου να δημιουργήσει ένα κιόσκι. Η μόνη μου απαίτηση είναι να εναρμονίζεται με το περιβάλλον. Έχω δοξάσει παραπάνω από μια φορά τον άνθρωπο που έκανε το «παρατηρητήριο» στην λίμνη Πλαστήρα.
Ένας κακοτράχαλος χωματόδρομος που μετά από δυο χιλιόμετρα σε οδηγεί σε ένα μέρος που προσφέρει την ωραιότερη θεά της λίμνης(τους χειμερινούς μήνες η πρόσβαση απαιτεί πεζοπορία). Είμαι εξοικειωμένος με το βουνό και γενικότερα με μέρη που σου προσφέρουν άπλετη θέα αλλά το συγκεκριμένο σημείο με τράβηξε από την πρώτη στιγμή. Ίσως επειδή η λίμνη είναι ένα από τα μέρη που αγαπώ πολύ ή απλά ίσως επειδή το «παρατηρητήριο» ανήκει σε εκείνα τα ξεχωριστά σημεία που πολλοί θα επισκεφτούν αλλά λίγοι θα νιώσουν την αύρα του.
Λίγα σκαλοπάτια σκαλισμένα στον βράχο και ο χώρος σου ανήκει ή για την ακρίβεια, σου επιτρέπει να γίνεις κοινωνός της ομορφιάς του. Από την μια πλευρά η λίμνη απλώνεται μπροστά σου, πλανεύτρα και παιχνιδιάρα και από την άλλη πλευρά, δασωμένες επιβλητικές κορυφογραμμές να κάνουν το τοπίο πιο στιβαρό και αυστηρό. Αντιθέσεις σε ένα απλό γύρισμα του λαιμού.
Ο χρόνος είναι σχετικός και εκεί πάνω απλά χάνει την αξία του. Δεν είναι μόνο οι εικόνες που αντικρίζει κάποιος, είναι η αίσθηση ότι γίνεσαι ένα με το περιβάλλον, είναι η δυνατότητα να κάνεις κτήμα σου την γαλήνη που πολλάκις αγνοείς, είναι η ένωση με τον εσωτερικό σου κόσμο ή απλά είναι η άποψή μου J
Ορεινό Καφενείο 
Σχολιάστε