Μηλιά Ναυπακτίας

Στις πιο πολλές από τις περιηγήσεις μου δεν επιτρέπω τις εικόνες τρίτων να με επηρεάζουν. Προσπαθώ να είμαι αποστασιοποιημένος από περιγραφές ώστε να μπορώ να νιώσω έναν τόπο με τον δικό μου τρόπο. Σήμερα είναι από τις λίγες φορές που δεν τα κατάφερα.

Μετά από πολλά χρόνια κατάφερα να επισκεφθώ τη Μηλιά Ναυπακτίας, ένα χωριό που έχω ζήσει μέσα από τις γλαφυρες περιγραφές του πατέρα μου, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως δάσκαλος σε αυτό το χωριό.

Ήθελα να μην αφήσω αυτές τις νοσταλγικές και τρυφερές περιγραφές του να με προκαταβάλουν. Μερικές φορές, όμως, το συναίσθημα είναι αδύνατον να μη ληφθεί υπόψη. Έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να κάνει ταύτιση εικόνων και περιγραφών, να αναζητά νοερά με το μυαλό του ανθρώπους και καταστάσεις που αποτελούσαν βιώματα ενός αγαπημένου μου ανθρώπου.

Η Μηλιά είναι όμορφη. Μερικές φορές δεν χρειάζεται να ψάχνεις εντυπωσιακές λέξεις για να περιγράψεις ένα μέρος. Είναι όμορφη όσο χρειάζεται δηλαδή λιτή και απέριττη.

Είναι χτισμένη ανάμεσα σε ορεινούς όγκους που κάνουν το τοπίο επιβλητικό. Η θέα προς πάσα κατεύθυνση σε γοητεύει. Κορυφές, λαγκάδια και τρεχουμενα νερά συνθέτουν την εικόνα. Ένα μικρό χωριό ανάμεσα σε βλάστηση, με στενά μονοπάτια δρομάκια που δεν τα περπατάς απλά αφήνεσαι να σε οδηγήσουν όπου θέλουν αυτά.

Σπίτια κατά κύριο λόγο περιποιημένα, μουριες στις αυλές που προσφέρουν τη σκιά τους και η οικειότητα που σου βγάζει ένας τόπος έστω και αν τον γνωρίζεις πρώτη φορά.

Ελπίζω να ξαναβρεθω εδώ, με κάποιους ανθρώπους που θα προσθέσουν πινελιές στην ήδη υπάρχουσα εικόνα. Ελπίζω ότι θα ξαναγυρίσω κάπου που πραγματικά θα ήθελα.

ΥΓ. Κυρία Αντωνία, η ευγένειά σας και το καλωσόρισμα, με έκαναν να νιώσω ακόμα πιο οικεία και όμορφα. Τη ζεστασιά που με κάνατε να νιώσω δύσκολα θα την ξεχάσω. Να είστε πάντα καλά και να δίνετε ζωή σ αυτό τον όμορφο τόπο.